Άννα μην κλαις..

Είναι συγκλονιστικό και τόσο επίκαιρο...
Για όλους τους Έλληνες!

"Το "Άννα μην κλαις" του Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε ο Θάνος Μικρούτσικος και το πρωτοτραγούδησε ο Γιάννης Κούτρας το 1978 στο δίσκο "Μουσική πράξη στον Brecht". Έπειτα το ερμήνευσαν η Μαρία Δημητριάδη, η Δήμητρα Γαλάνη και η Μίλβα.

Άννα μην κλαίς..

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι

Άννα μην κλαις

θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη.

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή

Άννα μην κλαις

στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει

Άννα μην κλαις

Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.

Ο στρατός ξεκινά

Άννα μην κλαις

Σαν γυρίσω ξανά

θ' ακολουθώ άλλες σημαίες.

Ο στρατός ξεκινά...

Bertold Brecht

απόδοση: Μάριου Πλωρίτη

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

Άννα μην κλαις, σήκω όρθια

και πάλεψε στου κόσμου την σκληρή αρένα,

μάχιμη στρατιώτης δήλωσε, μην φοβηθείς,

εξαπέλυσε φωτιάς δίκαια άσπρα βέλη,

Άννα θυμάσαι? Δεν είναι αυτός ο κόσμος

που ονειρεύτηκες με τη Ρένα,

Άλλαξε τούτο τον κόσμο

της άπρακτης προγενέστερης γενιάς με χρυσό μέλι.

Άννα μην κλαις, έτσι αδύναμη σε θέλουν

να διστάζεις, μην τους κάνεις το χατίρι,

ξύπνα, και μαζί ξύπνησε Άννα όσους μπορείς,

όλοι είθε να συμβάλλουν στον αγώνα,

δεν είναι αυτό που περιμένεις,

θα'ναι δύσκολο, μα θα δικαιωθείς μικρό πειραχτήρι,

και μαζί θα δικαιώσεις όλους αυτούς

που για σένα χάθηκαν στη μάχη του στρατώνα.

Άννα μην κλαις, κοίταξε με, πρέπει να δράσεις

σε χρόνο εγγύ, γιατί αν όχι τώρα,

δεν θα υπάρξει άλλη ευκαιρία,

η αιχμή του δόρατος παγώνει το λαιμό μου,

Άννα σε καλώ σε ταξίδι μακρύ,

μπροστά σου βρίσκεται του κόσμου η χώρα,

θα συναντήσεις αντιξοότητες σορό,

μα όλα τούτα για το δικό σου το καλό.

Άννα μην κλαίς, άκουσε με,

γιατί αν δεν με ακούσεις θα κλαις μετά,

κλείσε τους το στόμα,

να αφήσουν το τότε, το τώρα μας καλεί,

Άννα το ξέρω, σε χτύπησαν, σε χτυπούν,

μα πρέπει να το αφήσεις για μετά,

το μέλλον είναι που από τούτη τη ξέφρενη πορεία

πρέπει να αλλάξεις, σε απειλεί.

Άννα μην κλαις, πρόταξε τα στήθη σου

μπρος στη μαύρη αραχνιά τους χθες,

χαμένοι καιροί

που στο διάβα τους ανέστειλαν το ήθος, τι τα θες?

Άννα σε κούρασα τόση ώρα?

Και δεν σε κούρασαν αυτοί τόσα χρόνια?

μανιωδώς φώναξε σε όλους

όσους σε κουράζουν, ήρθε η ώρα για τα χιόνια.

Άννα μην κλαις, εμένα κιτρίνισε η ψυχή μου,

εσένα σπαρταρά ακόμα,

βάψε με το πηχτό σου αίμα τους τοίχους

της ανερμάτιστης αυθάδειας τους,

κούφανε με την ζωηρή λαλιά σου

τα τύμπανα αυτών που ποτέ δεν μας άκουσαν,

κάψε με το φλογερό σου βλέμμα

τα μάτια που δεν ντράπηκαν να μας αντικρύσουν.